Welcome

mpefko-gaia

Καλώς ήρθατε
Διαδώστε το:
http://mpefkogaia.blogspot.com/

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα



Μετά την ολοκλήρωση όλων των μεγάλων έργων που υποσχέθηκε και έκανε πράξη,την τελευταία τριετία,ο Δήμαρχος Στ.Φωτίου,( με την αμέριστη βοήθεια των επιστημόνων συνεργατών Δημ. Συμβούλων του βεβαίως ),όπως το Νοσοκομείο βαρέως πασχόντων,το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, αποχέτευση,λιμάνι,Συνεδριακό κέντρο,βιβλιοθήκη,βρεφονηπιακό σταθμό,διάνοιξη Πυροβολικού,ανακύκλωση,κ.λ.π,(αναφέρουμε μόνο τα σπουδαιότερα ).Μετά λοιπόν αυτή την κοσμογονία έργων,οσονούπω παραδίδει στο λαό της Ν. ΠΕΡΑΜΟΥ το έργο των έργων,Τό μετρό (φωτό παραπλεύρως ).'Ενα έργο που έγινε πράξη αν και δεν το είχε υποσχεθεί,χάρις στις άοκνες προσπάθειές του και την άψογη συνεργασία του με την απελθούσα κυβέρνηση της Ν.Δ.Υλοποιόντας και αυτό το τεράστιο έργο,κλείνει τον κύκλο του ο μεγάλος οραματιστής Δήμαρχος και το μόνο που απομένει είναι να κατασκευάσει ένα οικόπεδο (δική του έκφραση ),σε κεντρικό σημείο του Δήμου,για να στίσουν οι μελλούμενες γενιές τον ανδριάντα του μεγάλου ανδρός.
Και μή χειρότερα

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι


Την ώρα που άλλοι Δήμοι και φορείς αγωνίζονται για την κατάργηση των διοδίων,εμείς δια των αντίστοιχων φορέων μας, ζητάμε να μας βάλουν διόδια,αλλά να μην είναι ακριβά,με βάσει την διανυόμενη απόσταση. Ότι λέει δηλ. και η εταιρία που εκμεταλλεύεται τα διόδια. Για τέτοιους αγωνιστές μιλάμε. Κατά τα άλλα το αίσχος της διέλευσης βαρέων οχημάτων μέσα απ' την πόλη συνεχίζεται με αυξανόμενο ρυθμό και ουδείς διαμαρτύρεται.Έγειναν για τα μάτια του κόσμου μια δύο τάχα μου κινητοποιήσεις,ξεπουλημένες εξ'αρχής και αυτό ήταν όλο.'Άλλωστε η καλή εταιρία ( ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ) βόλεψε κάτι δικά μας παιδιά και όλα καλά όλα ωραία

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Επιλέγοντας την πολιτική της ελπίδας


Την απελθούσα Κυριακή 25/10/09, έγιναν στο γειτονικό Δήμο Μεγάρων,προκριματικές εκλογές για την ανάδειξη υποψηφίου Δημάρχου.Το εκλογικό σώμα αποτελούσαν κυρίως φίλοι και υποστηρικτές των Δημοτικών παρατάξεων της αντιπολίτευσης ''ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ''& ''ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ'',αλλά και πολίτες που είχαν στηρίξει άλλους συνδυασμούς,αν αναλογιστεί κανείς την ανέλπιστα αθρόα συμετοχή.Αυτή καθ' εαυτή η συμμετοχή αλλά και η διαδικασία άμεσης δημοκρατικής νομιμοποίησης,καθιστούν τον Γρ. Σταμούλη, αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον Δημαρχιακό θώκο στίς ερχόμενες δημοτικές εκλογές,ανεξαρτήτως πιθανών αντιπάλων. Η προεκλογική συνεργασία των δύο συνδυασμών και η έγκρισή της από ένα τόσο διευρυμένο σώμα,σε χρόνο ανύποπτο,καταδείχνει την δυναμική του εγχειρήματος
Να ευχηθούμε απ'την πλευρά μας στον φίλτατο Γρηγόρη Σταμούλη,που πια δεν χρωστά το χρίσμα σε κανέναν,παρά μόνο στον λαό που τον εξέλεξε, καλή δύναμη,καλή συνέχεια και σχολαστική επιλογή των συνεργατών του,διότι οι συνεργάτες είναι αυτοί που θα κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα.
Για την ιστορία να αναφέρουμε και το αποτέλεσμα της κάλπης.
ΨΗΦΗΣΑΝ 2365
ΑΚΥΡΑ/ΛΕΥΚΑ 47
ΕΛΑΒΑΝ. ΓΡ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ 1979
ΓΕΩΡΓ.ΒΑΡΕΛΑΣ 339

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Ο προστάτης και καθοδηγητής των όρχεων




Αφιερωμένο σε γνωστούς Ηρακλείς της τοπικής εξουσίας που χρησιμοποιούν ασφ Αλήτικες μεθόδους(παλιά τους τέχνη κόσκινο ),εξόντωσης, για όσους ενοχλούν η πρόκειται να ενοχλήσουν τον αφέντη τους.Τέτοιοι ήταν πάντα
a href="http://www.animationbuddy.com">Click to get cool Animations for your MySpace profile
Free MySpace Animations!

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Ψυχή βαθιά


Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας Έλληνας σκηνοθέτης βουτάει στα βαθιά μιας τόσο πικρής σελίδας της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ωστόσο εδώ έχουμε κάποιες καινοτομίες που αναμένεται (αν δεν έχουν ξεκινήσει ήδη) να προκαλέσουν συζητήσεις από την πλευρά της αριστεράς.

Η Ψυχή βαθιά δεν είναι μια ιστορία για τον εμφύλιο. Είναι μια ανθρώπινη ιστορία που ζει μέσα στον Εμφύλιο. Ο σκηνοθέτης δεν εξετάζει τα αίτια, ούτε ενδιαφέρεται για το ακριβές πλαίσιο όσων προηγήθηκαν της εποχής. Ξέρει όμως πως όλα αυτά βγαίνουν αβίαστα μέσα από την αφήγηση και πράγματι βλέποντας την ταινία ισχύει. Στα βουνά του Γράμου ο Εθνικός και ο Δημοκρατικός στρατός δίνουν την ύστατη μάχη για την επιβίωση και την τελική επικράτηση. Τα δύο αυτά άκρα της ιστορίας φωτίζονται επαρκώς μέσα από την σχέση δύο αδερφών που συμμετέχουν υπηρετώντας ο καθένας στην καθεμια από τις δύο πλεύρες. Ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος. Η Ελλάδα είναι μια χώρα ανάδελφη. Ένα έθνος χωρισμένο στα δύο. Αδερφός σκοτώνει αδερφό. Φίλος σκοτώνει φίλο. Μέσα τους υπάρχει πάντα αυτή η σκέψη "Απέναντι έχω/σκοτώνω τον αδερφό μου". Σκέψη πικρή, μα αληθινή.

Δεν είναι επίσης η πρώτη ταινία για αυτόν τον πικρό εμφύλιο. Στην Ισπανία οι ταινίες αυτές αποτελούν σταθερή θεματική αξία (με πιο λαμπρή ίσως την περίπτωση του Λαβύρινθου του Πάνα, που με εξαίσιο αλληγορικό τρόπο μεταφέρει στον θεατή την τελική επικράτηση και τους εφιάλτες της ισπανικής κοινωνίας που της μεταφύτεψε στο μυαλό ο Φράνκο). Το στοιχείο της ουδετερότητας στην αφήγηση συγκλονίζει σε μεγάλο βαθμό. Ο Π. Βούλγαρης έχει μια μεγάλη διαδρομή στον κινηματογράφο και δεν είναι τυχαίος. Η πολιτική του θέση ξεκινούσε πάντα από τα αριστερά. Αυτό βέβαια δεν τον δεσμέυει εκφραστικά. Όλες οι ανάλογες ελληνικές ταινίες έχουν σαν βασικό άξονα αυτή την αριστερή λογική. Όλες όμως εκφράζουν και την έντονα φορτισμένη πολιτικά εποχή τους. Πως θα μπορούσε ο Αγγελόπουλος στον "Θίασο" να μιλήσει για έθνος με μοιρασένους ρόλους? Πως ο Σιωπαχάς στην "Κάθοδο των 9" θα έπρεπε να εκφραστεί στα χρόνια της Αλλαγής και της τελικής πολιτικής συμφιλίωσης (το 1983 έχει αναγνωριστεί η Εθνική Αντίσταση)? Τι να κάνει ο Κούνδουρος στους "Παράνομους" το 1958 όταν το αίμα και η πίκρα ακόμα στάζουν? Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση στην λογική του Π. Βούλγαρη να βρισκεται στην Βασιλική του Β. Σερντάρη (που και εκεί Εθνικοί και Δημοκρατικοί γίνονται μεταφορικά ένα κουβάρι μέσα από την σχέση της βασικής ηρωίδας και του αξιωματικού).

Στην Ψυχή βαθιά όμως η ιστορία δεν ξαναγράφεται,όπως άδικα ειπώθηκε, αλλά λέγεται με διαφορετικό τρόπο. Δεν υπάρχουν κακοί δεξιοί και καλοί αριστεροί. Υπάρχουν άνθρωποι που που συνεχώς μεταμορφώνονται από καλούς σε κακούς και το ανάποδο. Άνθρωποι που ο πόλεμος αλλάζει το ριζικό τους συνέχεια μέχρι να διασωθούν και να φτάσουν στο τέρμα. (Θέλετε να δούμε την ίδια προσέγγιση σε ένα πιο μοντέρνο θέμα? Αν ναι θυμηθείτε το Crush του Πολ Χάγκις). Ο σκηνοθέτης θέλει να μιλήσει με τους θεατές με βασικό σκοπό του την ανάδειξη της καταστροφής από την βια αλλά και της ανθρωπιάς, δύο στοιχεία που παλεύουν όσο και οι Εθνικοί τους Δημοκρατικούς. Η λέξη ελπίδα φωτίζεται και εδώ πολύ καθαρά όπως και σε όλο το έργο του Βούλγαρη.

Εντυπωσιακές οι αναφορές στο αρχαίο δράμα. Οι δημοκρατικοί που διαπερνούν μια λίμνη σαν να πηγαίνουν στον Αχέροντα, ο γέροντας (ο Βέγγος σε μια σπαρακτική σκηνή) που σαν άλλος Πρίαμος παρακαλάει για να κλάψει και να κηδέψει το νεκρό σώμα του εγγονού του. Οι αναφορές είναι αρκετές και αξίζει να τις προσέξετε. Όπως και την καθαρή πολιτική τοποθέτηση πως ο εμφύλιος αυτός υποκίνηθηκε και τερματίστηκε από τα ξένα κέντρα αποφάσεων και το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής. Οι Δυτικοί με την έντονη παρουσία τους και οι Σοβιετικοί με την ολοφάνερη απουσία τους. Πράγμα που δεν απέχει και πολύ από την τεκμηριωμένη ιστορική αλήθεια.

Τα νεαρά αγόρια Χρήστος Καρτέρης και Γιώργος Αγγέλκος δίνουν δύο πολύ καλές ερμηνείες. Εξαιρετικοί είναι οι Βαγγελής Μουρίκης και Γιώργος Συμεωνίδης (η τελική σκηνή τους πραγματικά είναι η κορυφαία της ταινίας). Και το υπόλοιπο καστ δίνει καλές ερμηνείες γεγονός που έτσι κι αλλιώς επιβεβαιώνει την καλή σχέση του Βούλγαρη με τους ηθοποιούς του. Τεχνικά η ταινία χαρακτηρίζεται ως αρτια. Θέλω να σταθώ λίγο παραπάνω στην καταπληκτική φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή. Ο τρόπος λήψης και κινηματογράφισης δίνει νέα πνοή στην αφήγηση των ιστορίων του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Χωρίς να προδίδει τα αγαπημένα κοντινά εκφραστικά πλάνα τρυφερότητας του Βούλγαρη στα πρόσωπα των ηρώων κανει την αφήγηση πιο μοντέρνα. Όπως επίσης θα σταθώ και στην εξαίσια μουσική του Γιάννη Αγγελάκα. Με την αλά Σανταολάγια αισθητική του ο συνθέτης χρωματίζει τα συναισθήματα και τις εικόνες με το ηχόχρωμα της εποχής και της περιοχής. Λιτός αλλά απόλυτα εκφραστικός, ο ήχος της μουσικής του είναι ο ήχος του χώματος, ο ήχος της θλίψης των ανθρώπων στη Μακεδονία του '49.

Συμπέρασμα: Δεν είναι η σπουδαίοτερη ταινία του Παντέλη Βούλγαρη για μένα. Τον προτιμώ στις μικρές ταινίες του για τις μεγάλες στιγμές των ανθρώπων (Προξενιό της Αννάς, ¨Ησυχες μέρες του Αυγούστου, Όλα είναι δρόμος). Είναι όμως μια σημαντική ταινία για τον εμφύλιο που θέλει να μιλήσει στις καρδίες των ανθρώπων που θα την δουν, νέων και παλιών.

ΥΓ: Είναι αδυναμία του ελληνικού κράτους που δεν μπορεί να διδάξει στα παιδιά την ιστορία της εποχής 1945-1949. Συνήθιζεται η διδασκαλία να τελειώνει λίγο μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Όπως επίσης συνηθίζεται η διδασκαλία να απασχολείται με θέματα που έχουν να κάνουν με το 1821 (που φυσικά δεν κάνει τόσο τζιζ όσο τα νεώτερα χρόνια ιστορίας). Για αυτό και κάποιοι αετονύχηδες ξεκίνησαν την καπήλευση και την πολεμική τους στην Ψυχή Βαθιά προφανώς ξεχνώντας τον ιστορικό ρόλο που έπαιξε η κάθε πλευρά. Το να ξεκινήσει μια κουβέντα με αφορμή την ταινία για τον εμφύλιο θα είναι πολύ καλό. Φοβάμαι όμως πως κάποιοι απλά θα κάνουν τη βαβούρα τους όπως συνήθως. Το τι θέση θα πάρετε όμως εσείς είναι καθάρα δικό σας θέμα.
Σημείωση δική μου (bst ). Ψυχή βαθιά, η αγαπημένη έκφραση του πατέρα μου, το moto του,(αμούστακο παιδί μαχητής κ'αυτός στην αδελφοκτόνα εκείνη περίοδο ).Ψυχή βαθιά, ο ορισμός του απέραντου ,του ασύληπτου, αυτού που δεν το χωρά ανθρώπου νούς.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Συνενώσεις Δήμων


Αναλυτικά η πρόταση για την περιοχή μας έχει ώς εξείς.

ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Δήμος 1: Μεγαρέων και Ν. Περάμου
Δήμος 2: Βιλίων, Ερυθρών, Μανδρας και κοιν. Μαγούλας και Οινόης
Δήμος 3: Ασπροπύργου, Ελευσίνος και Φυλής
Οι δήμοι Άνω Λιοσίων και Ζεφυρίου θα συμπεριληφθούν στο πολεοδομικό συγκρότημα Αθηνών.
'Αν και η καινούργια πρόταση είναι σαφώς πιο βελτιωμένη από προηγούμενες,άποψή μας είναι ότι θα μπορούσε ο τελικός αριθμός να είναι ακόμη πιό μικρότερος,εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη δυναμική στους νέους Δήμους.Παρ' όλα ταύτα δεν μπορεί ( και σ' αυτό το βαθμό ) παρά να θεωρηθεί μια πέρα για πέρα αναγκαία μεταρρύθμιση,η οποία θα επιφέρει πολλαπλά οφέλη στην τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Το Ιράν της Ευρώπης


Παραθέτουμε αυτούσιο το εύστοχο άρθρο του Νίκου Δήμου (από τη Lifo αυτής της εβδομάδας)
Τρία σε ένα

Κάθε φορά που παρακολουθώ μία ορκωμοσία και ακούω την αρχική φράση: «Στο όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» ανατριχιάζω. Όχι από συγκίνηση, αλλά από αγανάκτηση.
• Έχουμε εδώ το πιο δυσνόητο και δύσπεπτο θεολογικό δόγμα, μία συμβιβαστική παράλογη κατασκευή που ταλαιπώρησε για χρόνια θεολόγους και ιερωμένους, μία αντιφατική έννοια που κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχθεί – και, επάνω σε αυτό το δόγμα βασίζεται το Ελληνικό Σύνταγμα (έτσι αρχίζει!) και με αυτό ορκίζονται Πρόεδροι Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, υπουργοί και όλοι οι άλλοι αξιωματούχοι μας. Θα μπορούσαν να ορκίζονται και σε ένα «ξύλινο σίδερο», είναι εξίσου παράλογο.
• Και η μεν εκκλησία δικαιούται να πιστεύει σε ό,τι θέλει: Άμωμη Σύλληψη (με τον κρίνο), Ανάσταση και το Τρισυπόστατον της Θεότητος. Αλλά γιατί πρέπει ολόκληρη η πολιτεία μας να βασίζεται σε μία θεολογική διανοητική ακροβασία; Στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, που είναι ένα αλλά και τρία, ταυτόχρονα χωριστά και μαζί. Προσοχή: η Τριάς είναι ομοούσια και όχι ομοιοούσια. Τόνοι μελάνης έχουν ρεύσει γι αυτό το θέμα, όπως και για το filioque που μας χωρίζει από τους καθολικούς.
• Γιατί όμως ο θεμελιώδης νόμος του κράτους, το Σύνταγμα της Ελλάδος, να μην αρχίζει -όπως όλα τα συντάγματα της Γης- με τις λέξεις: «Στο όνομα του λαού…»; Η λαϊκή βούληση δίνει ισχύ και κύρος στο Σύνταγμα, όχι το Τρισυπόστατον.
• Από τους δεκάδες λόγους που επιβάλλουν τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, αυτός, ενώ φαίνεται τυπικός, είναι πρωτεύων. Αρκεί αυτή η τελετουργία για να μας χαρακτηρίσει κράτος θεοκρατικό – κάτι σαν το Ιράν της Ευρώπης. Θα τολμήσει άραγε ο Γιώργος Παπανδρέου; Θα έμενε στην ιστορία και μόνο γι’ αυτό.
• Και με την ευκαιρία: τι γίνεται με την καύση των νεκρών; Τρία χρόνια πάνε που ψηφίστηκε ο νόμος και ούτε ένα αποτεφρωτήριο. Εδώ φαίνεται η υπόγεια δύναμη της Εκκλησίας. Δεν πάει να ψηφίζει νόμους το Κοινοβούλιο – εκείνη τους ακυρώνει στην πράξη.
• Ίσως, λοιπόν, σωστά τα πάντα ξεκινάνε με την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Έτσι πορεύεται αυτός ο τόπος…Αυτά γράφει ο Ν. Δήμου
Τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο θρησκευτικός όρκος των βουλευτών και των μαρτύρων των δικαστηρίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον διαχωρισμό Πολιτείας-Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να παραμένουμε το «Ιράν» της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Δεν υπάρχει υποχρεωτικός θρησκευτικός όρκος στα κράτη-μέλη. Οι βουλευτές ορκίζονται στο Σύνταγμα (πολιτικός όρκος), ενώ σε μοναρχικά καθεστώτα ορκίζονται στον ηγεμόνα. Σχετικά με τον θρησκευτικό όρκο προηγήθηκε καταδίκη της χώρας μας από το Δικαστήριο του Στρασβούργου. Οπου υπάρχει βασιλεία όπως στις χώρες Ολλανδία, Βέλγιο, Μ. Βρετανία και στις χώρες της κοινοπολιτείας, ορκίζονται πίστη και αφοσίωση στον ηγεμόνα. Αντίθετα, στις χώρες Σουηδία, Ιταλία και Ιρλανδία δεν απαιτείται κανενός είδους όρκος από τους βουλευτές. Επίσης δεν ορκίζονται οι ευρωβουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων ζητείται από τους βουλευτές ο όρκος να είναι απέναντι στο Σύνταγμα ή στο σώμα των πολιτών. Στις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης εμφανίζονται διαφορετικά είδη πολιτικών όρκων: Ορκίζονται βάσει του αξιώματος, πίστη στον μονάρχη ή στο Σύνταγμα. Γενικότερα, δεν υπάρχει ξεκάθαρος ο θρησκευτικός όρκος. Για παράδειγμα, στη Γερμανία ο πρόεδρος και ο καγκελάριος ορκίζονται στο Σύνταγμα με κάποιας μορφής μικτό πολιτικό όρκο. Δηλαδή μπορεί όποιος αναλαμβάνει τα καθήκοντά του να καταλήξει με τη φράση «ορκίζομαι με τη βοήθεια του Θεού», η οποία είναι επιλεκτική και μπορεί να την απορρίψει. Ο πρώτος που απέρριψε τη φράση «με τη βοήθεια του Θεού» είναι ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ. Στις χώρες της κοινοπολιτείας (Μ. Βρετανία, Καναδά, Ν. Ζηλανδία) επί σειρά ετών, εκατομμύρια πολίτες ζητούν να καταργηθεί ο πολιτικός όρκος προς τον ηγεμόνα ή τη βασιλεία, με έντονες αντιδράσεις. «Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα που να είναι υποχρεωτικός ο θρησκευτικός όρκος», λέει ο Δημήτρης Παπαδημούλης, προσθέτοντας πως «όλοι οι βουλευτές των κρατών-μελών ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα, τη δημοκρατία, τους νόμους. Ο υποχρεωτικός θρησκευτικός όρκος αποτελεί έναν αναχρονισμό που θυμίζει Ιράν και όχι ευρωπαϊκή χώρα.
Τα κείμενα αυτά αναρτήθηκαν προκειμένου να εξηγηθεί η πάγια στάση των βουλευτών του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ κατά της εκάστοτε ορκομοσίες.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Μια βροχερή καλημέρα


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Μέρες Φθινοπώρου, μια ψυχούλα.Το δέος της φύσης


Μέσ' τα μικρούλικα μάτια του χωράει το σύμπαν
Τίποτα δεν περισσεύει
Κοιτάχτε!!

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Τα αποτελέσματα στο Δήμο Ν.ΠΕΡΑΜΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ



( Για μεγέθυνση κάντε κλίκ στο έγγραφο )
Από μια πρόχειρη ανάλυση των αποτελεσμάτων προκύπτει ότι από της 10 (δέκα ) ποσοστιαίες μονάδες που χάνει η Ν.Δ,το 80% κατευθύνθηκαν προς το ΠΑΣΟΚ και το υπόλοιπο 2% προς το ΛΑΟΣ και την Χρυσή Αυγή!!! (μπρρρρ)
Οι περίπου εκατό ψήφοι που χάνονται απ' την Αριστερά (Κ.Κ.Ε -ΣΥΡΙΖΑ ),πήγαν προς τους Οικολόγους Πράσινους.

'Υπο μίαν ένοια

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Θα μπεί τάξη απο Δευτέρα!! Οι 12 εντολές είναι σαφείς


Προσχέδιο δοκιμίου πολιτικῆς ἀγωγῆς

Οἱ τσαγκαράδες νὰ φτιάσουν ὅπως πάντα γερὰ παπούτσια
Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ συμμορφώνονται μὲ τὸ ἀναλυτικὸ πρόγραμμα τοῦ Ὑπουργείου
Οἱ τροχονόμοι νὰ σημειώνουν μὲ σχολαστικότητα τὶς παραβάσεις
Οἱ ἐφοπλιστὲς νὰ καθελκύουν διαρκῶς νέα σκάφη
Οἱ καταστηματάρχες ν᾿ ἀνοίγουν καὶ νὰ κλείνουν σύμφωνα μὲ τὸ ἑκάστοτε ὡράριο
Οἱ ἐργάτες νὰ συμβάλλουν εὐσυνείδητα στὴν ἄνοδο τοῦ ἐπιπέδου παραγωγῆς
Οἱ ἀγρότες νὰ συμβάλλουν εὐσυνείδητα στὴν κάθοδο τοῦ ἐπιπέδου καταναλώσεως
Οἱ φοιτητὲς νὰ μιμοῦνται τοὺς δασκάλους τους καὶ νὰ μὴν πολιτικολογοῦν
Οἱ ποδοσφαιριστὲς νὰ μὴ δωροδοκοῦνται πέραν ἑνὸς λογικοῦ ὁρίου
Οἱ δικαστὲς νὰ κρίνουν κατὰ συνείδησιν καὶ ἐκτάκτως μόνον, κατ᾿ ἐπιταγὴν
Ὁ τύπος νὰ μὴ γράφει ὅ,τι πιθανὸν νὰ ἐμβάλλει εἰς ἀνησυχίαν τοὺς φορτοεκφορτωτάς
Οἱ ποιητὲς ὅπως πάντα νὰ γράφουν ὡραῖα ποιήματα.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης


Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ' όνομά του, κ' η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ' οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ' επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ' έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ' οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι' αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ' έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


Το ποίημα που άναψε φωτιές στην Ν.Δ. και συζητήθηκε πολύ στα παρασκήνια αυτές της μέρες