όταν μιλάω, να μιλάω και γι' αυτούς. Διότι το σύστημα το ίδιο τους καταβρόχθισε ή τους έπνιξε ή τους εξαφάνισε..

Παραθέτω πιο κάτω ένα απόσπασμα από ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα ο Δημήτρης Παπαχρήστος. Μ ε τον Δημήτρη, τον Μήτσο όπως τον έλεγε όλη η παρέα,πρωτογνωριστήκαμε περί τα τέλει του 1972 με αρχές του 73 στης περίφημες συνάξεις στον κήπο του Μουσείου Αθηνών,δίπλα στο Πολυτεχνείο. ( αργότερα έγραψε και βιβλίο με ανάλογο τίτλο, ''ο ήλιος του Μουσείου'').Εκεί λοιπόν σχεδόν κάθε μέρα και μέχρις αργά το βράδυ, με μια υποτυπώδη περιφρούρηση συνεδρίαζε ένα άτυπο επαναστατικό συμβούλιο που το αποτελούσαν κυρίως φοιτητές καθηγητές Πανεπιστημίου, διανοούμενοι και καλλιτέχνες.Σ'αυτό συζητούντο και σχεδιάζονταν τρόποι και μέθοδοι αντίδρασης στο χουντικό καθεστώς,και συνήθως πρωτοστατούσε με θέρμη και αγωνιστικότητα ο θρυλικός Μήτσος Παπαχρήστος. Από τότε λοιπόν και μέχρι τα σήμερα ο Μήτσος Παπαχρήστος έμεινε πιστός και αναλύοτος στα πιστεύω και της πεποιθήσεις του,ένας γνήσιος λαϊκός αγωνιστής,αρνούμενος να ενταχθεί στο σύστημα,που με τεράστια ευθύνη της γενιάς μας και με συμμετοχή σ'αυτό οδήγησαν τον τόπο σ'αυτή την τραγωδία που βιώνουμε σήμερα.Δείτε τί λέει για κάποιους που ακολούθησαν τον ένα η τον άλλο δρόμο.
''Ερωτηθείς για τους ελεύθερους αγωνιζόμενους φοιτητές, που δεν εξαργύρωσαν τους αγώνες τους, όπως εξάλλου και ο ίδιος, δήλωσε: "Καταρχήν ήταν συνειδητή επιλογή. Δεν ήταν γιατί μπορούσα ή δεν μπορούσα. Μέχρι και στον Ανδρέα Παπανδρέου είχα αρνηθεί να συμμετάσχω σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα, παρότι κάποιοι φίλοι μου ήταν... Όσο για τις πραγματικές φωνές, που φωνάξανε, που ουρλιάξανε, που τραυματιστήκανε, που πεθάνανε, υπάρχουν και μου δημιουργούν εμένα το χρέος και την ευθύνη, όταν μιλάω, να μιλάω και γι' αυτούς. Διότι το σύστημα το ίδιο τους καταβρόχθισε ή τους έπνιξε ή τους εξαφάνισε...".
Για τους Μαρία Δαμανάκη και Κώστα Λαλιώτη είπε: "Για την Μαρία δεν θέλω να πω τίποτε, αλλά επειδή την ρωτήσανε για εμένα σε μια τελευταία συνέντευξη που έδωσε..., τώρα που έγινε Επίτροπος και η μάνα μου λέει 'Νά ρε, η Δαμανάκη έγινε Επίτροπος. Εσύ, τί έγινες;' και δεν περίμενα να απαντήσει, όταν τη ρωτήσανε 'Ναι, αλλά υπάρχει και ένας Παπαχρήστος που αντιστέκεται και δεν έχει εξαργυρώσει τίποτα', χωρίς βέβαια να πει το όνομά μου, είπε ότι 'Ναι, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι εξαργύρωσης. Να μιλάς σε σχολεία, να γράφεις βιβλία, να γράφεις θεατρικά έργα και να είσαι αναγνωρίσιμος από αυτό που έκανες'. Δηλαδή εκείνη την ώρα με πρόσβαλε με την έννοια και των βιβλίων μου και του τί κάνω κάθε μέρα, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει την πρωτοβάθμια εξαργύρωση. Λοιπόν, δεν μου αρέσουν αυτά τα πράγματα, διότι μπορώ να της θυμίσω το '78, όταν πήγαμε στη Βουλγαρία και ήταν ακόμα στο Κομμουνιστικό Κόμμα, που ήθελε να με κατεβάσει κάτω από το τρένο ως αναρχικό, αριστεριστή... Μακάρι να μπορέσει να τραγουδήσει ένα τραγούδι αιγαιοπελαγίτικο. Τότε θα καταλάβει ότι εκεί στις Βρυξέλλες δεν παίρνονται αποφάσεις, δίδονται αποφάσεις... Και φανταστείτε, ήρθε και με βρήκε για να κατέβω μαζί της ως Αντιδήμαρχος. Τόσο της έκοβε, γι' αυτό και πήρε 12%...". Όσο για τον Κώστα Λαλιώτη... "Δεν είναι τυχαίο που είναι στην άκρη..." κατέληξε.
Τέλος, για το περιστατικό στα Κάτω Πατήσια, που στοίχισε τη ζωή ενός 15χρονου αγοριού, δήλωσε με νόημα: "Οι αιτίες που δημιουργούν και προκαλούν τη βία βρίσκονται στη ταξική κοινωνία, βρίσκονται σε αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν χωρίς αυτή, γιατί δεν μπορούν να επικρατήσουν, όταν υπάρξει Ελευθερία, Ισότητα και Δημοκρατία, έννοιες δηλαδή που σήμερα δεν υπάρχουν. Είναι οι αιτίες που θέλουν πάνω από 50 εκατομμύρια μετανάστες, τους οποίους λένε και λαθραίους άκουσον - άκουσον. Δηλαδή, στα Πατήσια, χθες, το παιδάκι που σκοτώθηκε, που πήγε να μαζέψει σκουπίδια μέσα από τον κάδο, είναι το παιδί που φταίει και άλλοι καθαρίζουν επαναστατικά, με το να βάζουν βόμβες. Κοιτάξτε, για να απαλλαγούμε από αυτή τη βία, τις συνέπειες της βίας, πρέπει να απαλλαγούμε από τις αιτίες που τις προκαλούν και είναι αυτές που διαχωρίζουν τους έχοντες και τους κατέχοντες από τους μη έχοντες...".