Ο Νοέμβρης της καρδιάς μας

Καλά εσείς αδέρφια φύγατε νωρίς. Δεν σας έλαχε να ζήσετε το απόλυτο κενό,δεν αξιωθήκατε να θρηνήσετε την φθορά των συμβόλων του αγώνα. Φύγατε νωρίς ευτυχώς και δεν καταντήσατε γραφικοί. Αναρωτιέμαι αν ζούσατε σήμερα τι θα ήσασταν. Μηχανικοί ,δικηγόροι,γιατροί,βουλευτές, υπουργοί,μπορεί και άνεργοι. Τίποτα δεν αποκλείεται σ' αυτόν τον τόπο.
Το Πολυτεχνείο τόπος αγώνα και μνήμης έγινε γρήγορα απο φάρος κ' ελπίδα,μια πολύχρωμη φιγούρα,μια συνήθεια,μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ.
Φύγατε σύντροφοι νωρίς και δεν είδατε αυτούς που δεν έδωσαν τίποτα,να παίρνουν πολλά.Κ'όσοι τα έδωσαν όλα,οδηγήθηκαν στον τάφο της ιδιώτευσης,μένοντας ως το τέλος πιστοί στο πνεύμα της εξέγερσης.
Η κατάληξη αυτή δεν είναι τυχαία. Σε μια κοινωνία που καταρρέει,που ο μόνος εχθρός της είναι οι μνήμες των λίγων,αυτή η κοινωνία,έχει ανάγκη αυτές της μνήμες να της υποβιβάσει σε κάτι επετειακό,σε κάτι σύνηθες και φθαρμένο,όπου μέσα απ' τον ορυμαγδό της παρουσίας των απόντων και της δράσεις μιας δράκας γνωστών αγνώστων,να φτάσουμε κάποτε στην λήθη και στην αγνόηση του γεγονότος. Φαντάζει πλέον βέβαιο, μέσα σε μια καθημερινότητα φρικαλέα,που μέρα τη μέρα γίνεται άβυσσος που καταπίνει ανθρώπους και συνειδήσεις,πως θα τα καταφέρουν και πάλι.Θα καταφέρουν να σβήσουν της μνήμες και τα βιώματα μιας γενιάς που δεν υπέκυψε, που αντιστάθηκε στην βαρβαρότητα.Γιατί εκείνο το κίνημα στα χρόνια που ακολούθησαν ητήθηκε.Ητήθηκε απ' τους απόντες που σφετερίστηκαν τα σύμβολα του αγώνα,εισπράττοντας πλούσιες αντιπαροχές.
Τους πεσόντες και τους ανωνύμους παρόντες,κάτω απο σκονισμένες μνήμες υπάρχει μια κόκκινη γραμμή που τους ενώνει.συμασία δεν έχει ότι αιχμαλωτίσθηκαν,σημασία έχει ότι δεν παραδώθηκαν.Η αθωότητα δεν χάθηκε μέσα στο όνειρο του μικροαστούλη.Δεν δεν ενσωματώθηκε στην καθημερινότητα η πίστη και ο σπαραγμός εκείνων των ημερών.Απο τον μύθο των καιρών θα ζητήσουν να ξανασηκώσουν κεφάλι χωρίς αυτή την φορά παράτες και κωδωνοκρουσίες.Μπορεί έτσι να ήρθαν τα πράγματα,αλλά ας μην ελπίζουν οτι έτσι θα πάνε.
Τό άρθρο αυτό το έγραψα σε μια εφημερίδα πρίν 15 χρόνια.Μέχρι σήμερα τίποτα πιο αισιόδοξο δεν έφεραν τα χρόνια.Κάθε άλλο μάλιστα.Οι μέρες που έρχονται με βεβαιότητα οδηγούν σε νέα Πολυτεχνεία. Το ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ας μην ακούγεται επετειακό και μακρινό