Φωνή βοώντος εν τη ερήμο

.......Θυμίζει αυτόν τον καιρό η χώρα μας ανησυχητικά την Ελλάδα του 1897.

Διεφθαρμένη στη διοίκηση, καταχρεωμένη, με σχολεία αδύναμα που παράγουν στον γ' βαθμό κυρίως νεοταξίτικη σκέψη και συμπεριφορά, με ανύπαρκτη επιστημονική έρευνα (πλην Λακεδαιμονίων), με μια ακαδημαϊκή κοινότητα στην οποίαν πρυτανεύουν μέτριοι και χρηματοδοτούμενοι, με τους πιτσιρικάδες (τα προσόντα τους, την τέχνη τους και τις δυνατότητές τους) στη γωνία, χωρίς στρατηγική για τη θέση της χώρας στον κόσμο, με την παραγωγικότητά μας να μαραίνεται (ή και να τιμωρείται), με ένα «πολιτικό προσωπικό» δεύτερης διαλογής κι άλλα πολλά κακά δαιμόνια

η χώρα έχει φθάσει στο τελευταίο το σκαλί.

***

Συστηματικώς τα τελευταία χρόνια εμποδίστηκε η προσπάθεια να καλλιεργηθεί στην Ελλάδα ένας σύγχρονος παραγωγικός πατριωτισμός. Που θα δυνάμωνε τη διεθνή θέση της χώρας, συνεπώς την ειρήνη εις όσα την αφορούν, και το βιοτικό επίπεδο του λαού στο εσωτερικό.

Με εκπαίδευση δημόσια και περιωπής (αντιθέτως τριάντα χρόνια μένουμε στα ίδια: φροντιστήρια, φυγή φοιτητών στο εξωτερικό, επίκουροι καθηγητές -πολλοί της κατάρας- παντού, Πανεπιστήμια στου διαόλου τη μάνα που απλώς βολεύουν καριέρες καθηγητών και πελατεία καφενείων) -όμως όλο τα ίδια λέμε, τα ίδια διαπιστώνουμε και τίποτα δεν γίνεται.

Ομοίως σε όλους τους τομείς. Μια χώρα επιδοτήσεων, επιδομάτων, τούρκικου παζαριού στις εφορίες, εκτάκτων εισφορών, ένα σάπιο βασίλειο της μίζας, της αρπαχτής, των κουμπάρων, των «νταβατζήδων», των «αγριορωμιών» και των «κωλοελλήνων»,

ένα πολίτευμα υπονομευόμενο από την κατάλυση της διάκρισης των εξουσιών με τις Ανεξάρτητες Αρχές, τους Νόμους περί ευθύνης Υπουργών, κινήματα

που καταντούν να γίνουν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για να αρμέγουν κι αυτές τους φορολογούμενους, βία της αστυνομίας, καταστολή, αδιαφορία για τους αδύνατους -μια Ελλάδα κουρελού για τον λαό, αλλά και μια

Ελλάδα σνομπ, δημιούργημα της ελίτ, που περιφέρεται στις μπιενάλε, που καταναλώνει γκλαμουριάρικα μια χρηματισμένη τέχνη, μια Ελλάδα

που φτύνει τη λαϊκή της παράδοση, τη γλώσσα της, την ίδιαν της την ιστορική συνέχεια (φαντάζεσθε να έκαναν το ίδιο οι Κινέζοι, οι Βάσκοι, οι Κούρδοι, οι Εβραίοι, οι Ινδοί και δεκάδες άλλοι), μια χώρα

στην οποίαν τον τόνο της ιδεολογίας που διαμορφώνεται μέσα από τα ΜΜΕ δίνει μια χούφτα αμόρφωτων καλά βολεμένων με τσιράκια παντού, μια κακομοιριά ευρωλιγούρικη και πτωχοπροδρομική.

Κι επιζούμε μόνον μέσω του φιλότιμου των απλών, με το μεράκι των λίγων ερευνητών κι επιστημόνων που μας απέμειναν, λίγων ακόμα που διακονούν τις τέχνες χάριν του λαού κι όσων νέων πεισματάρικα ακόμα ελπίζουν.

Αυτού του πατριωτισμού αυτών των ανθρώπων κόβουν τα πόδια στον δημόσιο βίο οι πονηροί. Τα τσιράκια των αφεντικών. Αν προκόψουν οι φλογεροί, οι οραματιστές, οι συλλογικότητες, οι γεωργοί, οι παραγωγοί, οι εργάτες, θα πάνε περίπατο οι γλίτσες και οι αμόρφωτοι

που προσπαθούν να τους πείσουν ότι τίποτα δεν γίνεται, ότι έτσι θέλουν οι Βρυξέλλες, ότι είναι γραφικοί ή «εθνικιστές» όσοι δεν παραδέχονται την ήττα, ότι είναι «κουκουλοφόροι» όσοι διαδηλώνουν στους δρόμους.

Η Ελλάδα, το 1897, έσπασε τα μούτρα της διότι ήταν για σπάσιμο.

Σήμερα;

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 28.ΧΙ.2009 stathis@enet.gr