Ο καιρός των '' αναντικατάστατων ''

ΑΡΧΟΝΤΕΣ και αρχοντίσκοι βολεμένοι στην καρέκλα τους και μέσα στη χλιδή. Υπάρχει χρήμα για έπιπλα και ανακαινίσεις, για έμμισθους βοηθούς και ορντινάντζες, μέσα κι έξω απ’ το γραφείο τους παρατρεχάμενοι κι αυτοί (οι άρχοντες και αρχοντίσκοι) να μοιράζουν χαμόγελα. Είναι οι αιρετοί και, ενίοτε, ας μην είναι οι κατάλληλοι. «Αρχή άνδρα δείκνυσι» κι αυτοί το παρεξήγησαν. Κι απόκτησαν πείρα και «όνομα» πάνω σε…υπηκόους, μαθαίνοντας να κουρεύουν στου κασίδη το κεφάλι.

ΔΕΝ πρόλαβε η Κυβέρνηση να σχεδιάσει τον «Καλλικράτη» και ξεσηκώθηκαν οι…ενδιαφερόμενοι. Άρπαξαν τη σημαία της επανάστασης οι θαρραλέοι, ζάρωσαν οι τρομαγμένοι κι όλοι τους άρχισαν την...

πρόβλεψη, τη γκρίνια και το μοιρολόι. Καθένας προβάλλει τους δικούς του λόγους. Να «κλείσει» ο δήμος του; Έγκλημα. «Μετά από μένα, τι;» μας «απειλεί» ο…αναντικατάστατος. Κι ο κοινοτάρχης; Να μην προβάλει τους «ιστορικούς» λόγους του χωριού του και της παραμονής στον…θώκο του; Κι ο νομάρχης; Ποιος θα υπογράψει για έργα στον νομό του που τρέφουν προσδοκίες εργολάβων και τα όνειρα μιζαδόρων; Η «αντίσταση» κατά του Καλλικράτη ολοκληρώθηκε-φαντάσου τους να μη διανύαμε περίοδο κρίσης.

Ρίξε μια ματιά στους τοπικούς και περιφερειακούς άρχοντες. Όλα βαίνουν καλώς, κι αυτοί, μακάριοι στο πόστο τους, περιμένουν τη σειρά τους. Θα γίνουν αντιδήμαρχοι κι αντιπεριφεριάρχες κι αναγαλλιάζουν στη σκέψη. Τι άλλο κάνουν (και δεν κάνουν); Οι της αντιπολίτευσης δεν ενοχλούνται από έργα και «έργα» της συμπολίτευσης και ο χρόνος ροκανίζεται. Σε κλίμα πολιτικής μαλθακότητας που στρώνει λίπασμα για ν’ ανθίσουν «γαϊδουράγκαθα». Με έργα που κατατέμνονται σε μικρά και με απ’ ευθείας αναθέσεις. Με φαντασία και ευρηματικότητα πολυμήχανων της κορυφής που συντηρούν κηφήνες της βάσης. Χωρίς έγνοια και αγωνία για προϋπολογισμούς. Ο κόσμος πληρώνει. Η (συν)εισφορά (του δημότη, πολίτη) είναι υποχρεωτική και νομοθετημένη.

ΠΡΙΝ η Κυβέρνηση πάρει χαρτί και καλαμάρι, ο «Καλλικράτης» δέχεται πλήγματα. Πυκνά, πικρά, συντονισμένα. Στο όνομα της αποκέντρωσης και της δημοκρατίας που τη στραγγάλισαν κάποιοι (πολλοί) πονηροί και επιτήδειοι τοπάρχες, επ’ αγαθώ της παρέας, της κλίκας και αυτών των ιδίων.

Ο τοπικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.Αλλά έτσι συμβαίνει σε μια χώρα που επιπλέουν οι φελλοί. Το πράγμα έχει την εξήγησή του. Οπου υπάρχουν πολλοί ηλίθιοι, εκεί χορεύουν οι απατεώνες, λέει μια παροιμία. Με λίγα λόγια, η ηλιθιότητα των πολλών προκαλεί την αλαζονεία και την αυθάδεια των λίγων, που σαν μια συμμορία λυμαίνονται τον τόπο, θεωρώντας πως τους ηλιθίους δεν τους αξίζει τίποτα παραπάνω από περιφρόνηση και έχουν απόλυτο δίκαιο. Οποιοσδήποτε από εμάς θα έκανε ακριβώς το ίδιο.

Όταν εδώ και χρόνια λες σε έναν λαό ψέματα, συνεχή ψέματα κι εκείνος συνεχίζει να σ’ εμπιστεύεται, τι να υποθέσεις;

Όταν ένας λαός...

αναιρεί τη γνωστή ρήση “μπορεί να κοροϊδέψεις λίγους ανθρώπους για πολύ καιρό ή να κοροϊδέψεις πολλούς ανθρώπους για λίγο καιρό αλλά δεν μπορείς να κοροϊδέψεις τους πάντες για πάντα”, τι να υποθέσεις γι αυτόν τον λαό; Τρανό παράδειγμα ο δικός μας Δήμαρχος.Αφού έκανε τον επαναστάτη μέσω πληρωμένων δηλώσεων σε όλα τα τοπικά ΜΜΕ, εναντίων της συνένωσης, όταν είδε ότι ουδείς τον ακολουθεί, άλλαξε ρότα. Τώρα το παίζει ντεμέκ ''το καλό χαρτί''και ο ρυθμιστικός παράγοντας, φιλοδοξώντας φιλώντας κατουρημένες ποδιές,να μας σώσει,αν εκλεγεί, πάλι αυτή την φορά απ'τη θέση του αντιδημάρχου, μια και δεν έχει το ανάστημα να κατέβει για Δήμαρχος .Και αφού έφερε τον Δήμο στον απόλυτο ξεπεσμό με της επιλογές του, αφού τον καταλήστεψε και τον καταχρέωσε με όλα τα λαμόγια που τον περιτριγυρίζουν,αδυνατεί να φανταστεί τον εαυτό του χωρίς εξουσία.Το ζήτημα είναι αν θα βρει και ποίους συνενόχους στο ανοσιούργημα του.