Το Ιράν της Ευρώπης

Παραθέτουμε αυτούσιο το εύστοχο άρθρο του Νίκου Δήμου (από τη Lifo αυτής της εβδομάδας)
Τρία σε ένα

Κάθε φορά που παρακολουθώ μία ορκωμοσία και ακούω την αρχική φράση: «Στο όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» ανατριχιάζω. Όχι από συγκίνηση, αλλά από αγανάκτηση.
• Έχουμε εδώ το πιο δυσνόητο και δύσπεπτο θεολογικό δόγμα, μία συμβιβαστική παράλογη κατασκευή που ταλαιπώρησε για χρόνια θεολόγους και ιερωμένους, μία αντιφατική έννοια που κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχθεί – και, επάνω σε αυτό το δόγμα βασίζεται το Ελληνικό Σύνταγμα (έτσι αρχίζει!) και με αυτό ορκίζονται Πρόεδροι Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, υπουργοί και όλοι οι άλλοι αξιωματούχοι μας. Θα μπορούσαν να ορκίζονται και σε ένα «ξύλινο σίδερο», είναι εξίσου παράλογο.
• Και η μεν εκκλησία δικαιούται να πιστεύει σε ό,τι θέλει: Άμωμη Σύλληψη (με τον κρίνο), Ανάσταση και το Τρισυπόστατον της Θεότητος. Αλλά γιατί πρέπει ολόκληρη η πολιτεία μας να βασίζεται σε μία θεολογική διανοητική ακροβασία; Στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, που είναι ένα αλλά και τρία, ταυτόχρονα χωριστά και μαζί. Προσοχή: η Τριάς είναι ομοούσια και όχι ομοιοούσια. Τόνοι μελάνης έχουν ρεύσει γι αυτό το θέμα, όπως και για το filioque που μας χωρίζει από τους καθολικούς.
• Γιατί όμως ο θεμελιώδης νόμος του κράτους, το Σύνταγμα της Ελλάδος, να μην αρχίζει -όπως όλα τα συντάγματα της Γης- με τις λέξεις: «Στο όνομα του λαού…»; Η λαϊκή βούληση δίνει ισχύ και κύρος στο Σύνταγμα, όχι το Τρισυπόστατον.
• Από τους δεκάδες λόγους που επιβάλλουν τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, αυτός, ενώ φαίνεται τυπικός, είναι πρωτεύων. Αρκεί αυτή η τελετουργία για να μας χαρακτηρίσει κράτος θεοκρατικό – κάτι σαν το Ιράν της Ευρώπης. Θα τολμήσει άραγε ο Γιώργος Παπανδρέου; Θα έμενε στην ιστορία και μόνο γι’ αυτό.
• Και με την ευκαιρία: τι γίνεται με την καύση των νεκρών; Τρία χρόνια πάνε που ψηφίστηκε ο νόμος και ούτε ένα αποτεφρωτήριο. Εδώ φαίνεται η υπόγεια δύναμη της Εκκλησίας. Δεν πάει να ψηφίζει νόμους το Κοινοβούλιο – εκείνη τους ακυρώνει στην πράξη.
• Ίσως, λοιπόν, σωστά τα πάντα ξεκινάνε με την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Έτσι πορεύεται αυτός ο τόπος…Αυτά γράφει ο Ν. Δήμου
Τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο θρησκευτικός όρκος των βουλευτών και των μαρτύρων των δικαστηρίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον διαχωρισμό Πολιτείας-Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να παραμένουμε το «Ιράν» της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Δεν υπάρχει υποχρεωτικός θρησκευτικός όρκος στα κράτη-μέλη. Οι βουλευτές ορκίζονται στο Σύνταγμα (πολιτικός όρκος), ενώ σε μοναρχικά καθεστώτα ορκίζονται στον ηγεμόνα. Σχετικά με τον θρησκευτικό όρκο προηγήθηκε καταδίκη της χώρας μας από το Δικαστήριο του Στρασβούργου. Οπου υπάρχει βασιλεία όπως στις χώρες Ολλανδία, Βέλγιο, Μ. Βρετανία και στις χώρες της κοινοπολιτείας, ορκίζονται πίστη και αφοσίωση στον ηγεμόνα. Αντίθετα, στις χώρες Σουηδία, Ιταλία και Ιρλανδία δεν απαιτείται κανενός είδους όρκος από τους βουλευτές. Επίσης δεν ορκίζονται οι ευρωβουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων ζητείται από τους βουλευτές ο όρκος να είναι απέναντι στο Σύνταγμα ή στο σώμα των πολιτών. Στις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης εμφανίζονται διαφορετικά είδη πολιτικών όρκων: Ορκίζονται βάσει του αξιώματος, πίστη στον μονάρχη ή στο Σύνταγμα. Γενικότερα, δεν υπάρχει ξεκάθαρος ο θρησκευτικός όρκος. Για παράδειγμα, στη Γερμανία ο πρόεδρος και ο καγκελάριος ορκίζονται στο Σύνταγμα με κάποιας μορφής μικτό πολιτικό όρκο. Δηλαδή μπορεί όποιος αναλαμβάνει τα καθήκοντά του να καταλήξει με τη φράση «ορκίζομαι με τη βοήθεια του Θεού», η οποία είναι επιλεκτική και μπορεί να την απορρίψει. Ο πρώτος που απέρριψε τη φράση «με τη βοήθεια του Θεού» είναι ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ. Στις χώρες της κοινοπολιτείας (Μ. Βρετανία, Καναδά, Ν. Ζηλανδία) επί σειρά ετών, εκατομμύρια πολίτες ζητούν να καταργηθεί ο πολιτικός όρκος προς τον ηγεμόνα ή τη βασιλεία, με έντονες αντιδράσεις. «Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα που να είναι υποχρεωτικός ο θρησκευτικός όρκος», λέει ο Δημήτρης Παπαδημούλης, προσθέτοντας πως «όλοι οι βουλευτές των κρατών-μελών ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα, τη δημοκρατία, τους νόμους. Ο υποχρεωτικός θρησκευτικός όρκος αποτελεί έναν αναχρονισμό που θυμίζει Ιράν και όχι ευρωπαϊκή χώρα.
Τα κείμενα αυτά αναρτήθηκαν προκειμένου να εξηγηθεί η πάγια στάση των βουλευτών του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ κατά της εκάστοτε ορκομοσίες.