'Ακρα του τάφου σιωπή

Οι μέρες γέμισαν με αμίλητες ώρες.Το καλοκαίρι ξαποσταίνει το μπρούντζινο κορμί του πάνω στην άμμο την καυτή.Οι μπαλκονόπορτες νοστάλγησαν η μια την άλλη,έτσι αντικρυστά που στέκονται σαν μαλωμένες γειτόνισες.Οτι και να πείς ότι και να γράψεις τέτοιες μέρες τα παίρνει τ'αεράκι,κ' αυτό που μένει είναι η σιωπή.Η σιωπή που γεμίζει τους δρόμους της πλατείες,τον ουρανό.Μόνιμη συντροφιά στις ερημίες των συνοστισμών.Ερημίες και σιωπή,όπου και να σκάψεις αναβλύζουν,γινονται ποτάμια και σε πνίγουν. Κοιμόμαστε όταν δεν νυστάζουμε και τρώμε χορτάτοι. Μας λείπει ο χρόνος να διαβάσουμε κάτι και μας περισσεύει να μιλάμε.Ο τόπος μια απέραντη έρημος,που κάποιοι κουβεντιάζουν πολύ μόνο και μόνο για ν' ακούνε της φωνές τους. Μια πόλη ολάκερη σπουδή για ψυχιάτρους.Κ'εγώ σ' ένα γνώριμο μοτίβο να σκάβω της πληγές με όλα τα πλην γύρω μας,δίχως νερό και κουράγιο πια να της ξεπλύνω.Μέ πνίγει ο πόνος της πληγής και πνίγομαι σ'αυτόν.'Ετσι η γραφή μου αν παραπατά ανάμεσα στην ασχήμια και την απαξίωση,θέλω να είμαι ειλικρινής,δεν είναι απ'τον θυμό των συγκρούσεων αλλά απ' την προσμονή της αφύπνισης.Η κακιά σκουριά της σιγής,χρειάζεται επειγόντως αμμοβολή.